Last Updated on 23 marca 2021 by kudlatyxp
Transport kolejowy w Gdańsku – kolej żelazna dotarła do Gdańska w 1852,
gdy uruchomiono jednotorowy odcinek Tczew – Gdańsk, stanowiący fragment Pruskiej Kolei Wschodniej (Preußische Ostbahn) z Berlina przez Kostrzyn – Krzyż – Piłę – Bydgoszcz – Tczew do Gdańska i Królewca. W październiku 1857 Gdańsk uzyskał połączenie z Malborkiem. W 1870 oddano do użytku linię Słupsk – Gdańsk wybudowaną przez Berlińsko-Szczecińskie Towarzystwo Kolejowe (Berlin-Stettiner Eisenbahn Gesellschaft). Do końca II wojny światowej funkcjonowała zbudowana w 1914 linia kolejowa Gdańsk Wrzeszcz – Stara Piła – Kartuzy. Następną trasą kolejową przechodzącą przez Gdańsk jest magistrala węglowa łącząca Śląsk z portem w Gdyni. Linia ta przechodziła przez Osową, obecnie dzielnicę Gdańska.
Lata powojenne przyniosły budowę wydzielonej, zelektryfikowanej linii SKM – w 1951 Gdańsk Główny – Gdańsk Nowy Port, w 1952 na odcinku Gdańsk Wrzeszcz – Sopot oraz w 1953 Sopot – Gdynia. Linia do Nowego Portu obecnie używana jest głównie w ruchu towarowym. Układ torów uzupełniają linie towarowe obsługujące głównie porty oraz Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego i Miejskiego Gdańsk-Przeróbka.
Gdańsk był i jest ważnym ośrodkiem handlowym, przemysłowym i administracyjnym. Dzięki dogodnemu położeniu nad morzem, przy ujściu Wisły miasto szybko się rozwijało. Było jednak oddalone od głównych ośrodków przemysłowych Prus oraz stolicy, dlatego też w latach 40. XIX wieku postanowiono wybudować linię z Berlina do Królewca, która miała również mieć odnogę do Gdańska. Po rozważeniu różnych wariantów poprowadzenia trasy zdecydowano, że linia do Gdańska będzie odchodzić w okolicy Tczewa, gdyż było to dostatecznie blisko Gdańska i wystarczająco daleko od granicy z Rosją, a dodatkowo brzegi Wisły były w tym miejscu na tyle stabilne i odpowiednio wysokie, by przeprowadzić tamtędy most drogowo-kolejowy, ówcześnie najdłuższy most w Europie. Pierwszy pociąg wjechał do Gdańska 19 lipca 1852, 27 lat po uruchomieniu pierwszej na świecie linii kolei publicznej i 15 lat po uruchomieniu pierwszej w Niemczech kolei wyłącznie trakcji parowej. Była to próbna jazda lokomotywy z trzema wagonami po torach prowadzących z Tczewa.
W 1865 rozpoczęto budowę linii kolejowej od Bramy Oruńskiej do Nowego Portu. Część trasy przebiegała tunelami budowanymi przez saperów. Linię tę otwarto 1 października 1867. Jednocześnie w pobliżu obecnego dworca Gdańsk Główny i Bramy Wyżynnej powstała stacja Brama Wyżynna (Hohetor Bahnhof).
W latach 1894-1900 wybudowano dworzec Gdańsk Główny. Dworzec Brama Wyżynna zamknięto w 1896 i rozebrano w czasie budowy nowego dworca.
W 1905 do Gdańska dotarła kolej wąskotorowa łącząca Żuławy z Gdańskiem
W 1908 zelektryfikowano linię Gdańsk-Tczew
Na początku 1914 w mieście istniały linie kolejowe w trzech kierunkach: do Pruszcza Gdańskiego, Sopotu i Nowego Portu. 1 maja 1914 nastąpiło otwarcie jednotorowej linii w kierunku Starej Piły.
W dwudziestoleciu międzywojennym, Gdańsk wraz z okolicznymi gminami stał się Wolnym Miastem. Cały ruch kolejowy był obsługiwany wyłącznie przez Polskie Koleje Państwowe, jednak pociągi zatrzymujące się w Gdańsku przechodziły kontrole celne. Aby przyspieszyć ruch kolejowy, część składów przejeżdżała przez Gdańsk i Sopot tranzytem, nie zatrzymując się. Pasażerowie jadący do Gdańska przesiadali się w Tczewie, lub na tej stacji formowano pociągi z wagonów z różnych kierunków w jeden, jadący do Gdańska.
Po I wojnie światowej Gdańsk stał się punktem przeładunkowym dla amerykańskiej pomocy dla Polski. Tu przeładowywano i składano lokomotywy, które przypływały drogą morską. Dodatkowo w 1920 w Stoczni Gdańskiej uruchomiono produkcję niskoburtowych węglarek, które były niezbędne do przewozu śląskiego węgla oraz – w mniejszym stopniu – innych towarów. Po wybudowaniu w latach 30. XX wieku portu oraz magistrali węglowej w Gdyni, nowe lokomotywy kupowane z zagranicy i sprowadzone drogą morską importowano już przez ten port, przez co rola Gdańska zmalała.
Po strajku niemieckich kolejarzy, którzy na Pomorzu Gdańskim masowo nie stawiali się do służby, w lutym 1920 ruch kolejowy był prowadzony przez niemających doświadczenia i wiedzy Polaków, co powodowało różnego rodzaju katastrofy oraz drobniejsze wypadki. W tym okresie Pomorze Gdańskie było również miejscem wielu aktów terrorystycznych, których ofiarą padali pasażerowie pociągów na liniach głównych, tj. granica państwa – Chojnice – Tczew – granica państwa, oraz w samym Gdańsku w 1939. Sprawcy chcieli pokazać w ten sposób, że Polskie Koleje Państwowe nie zapewniają bezpieczeństwa podróżnym. Szczególnie ukazała to katastrofa w Gdańsku, która zdarzyła się tuż pod oknami Dyrekcji Kolei. W ostatnich dniach wojny, w marcu 1945, w wyniku okrążenia Gdańska i ofensywy Armii Czerwonej z zachodu, Niemcy opuścili stanowiska obronne w lasach otaczających Gdańsk od zachodu. Następnie natarcie ruszyło również z północy. Niemieccy obrońcy utworzyli kolejną linię obrony na nasypie, po którym kursowały pociągi nieukończonej linii Gdańsk Wrzeszcz – Berlin (linia kolejowa Gdańsk Wrzeszcz – Stara Piła). W celu uszczelnienia linii oporu zabarykadowali przejazdy drogowe pod wiaduktami w obrębie Gdańska. Niemcy wtoczyli na wiadukty ciężki tabor (lokomotywy), a następnie zdetonowali ładunki. Przyczółki oraz pozostałości nasypu były widoczne do 2013, kiedy to rozpoczęto budowę Pomorskiej Kolei Metropolitalnej, w związku z czym wyburzono wiadukty i przyczółki dawnej Kolei Kaszubskiej.
W 1945 Gdańsk został przyłączony do Polski, jednakże główna linia kolejowa była mocno uszkodzona. Z tego względu większość przewozów towarów do portu odbywała się przez Kościerzynę, a nie przez Tczew i Gdańsk. Wycofująca się armia niemiecka zniszczyła mosty i wiadukty Gdańskiej Kolei Dojazdowej, która dowoziła mieszkańców Żuław i Olszynki do ścisłego centrum Gdańska. Dodatkowo całe zaplecze techniczne oraz tabor został albo wywieziony, albo zatopiony po wysadzeniu wałów. W 1947 w obrębie oddziaływania kolejki mieszkało już 70 tysięcy ludzi.
24 sierpnia 1945 przeniesiono do Gdańska z Bydgoszczy siedzibę Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej. Utworzono tu również wydział wąskotorowy, który w październiku 1945 przeniesiono do Nowego Stawu. 15 września 1945 uruchomiono pierwszy po wojnie pociąg wąskotorowy, jednakże kolej nie docierała jeszcze do Gdańska. W październiku 1946 uruchomiono zakłady naprawcze w Lisewie, co pozwoliło na szybszą naprawę parowozów i wagonów. Szczytowym okresem ruchu pasażerskiego kolei wąskotorowej był rok 1954, kiedy przewieziono 1,2 mln osób.
W 1947 zdecydowano o wykorzystaniu poniemieckich składów EW90 berlińskiej S-Bahn do budowy kolei podmiejskiej w Trójmieście. Składy te wymagały odbudowy oraz kilku zmian w konstrukcji. Jako pierwszą oddano do użytku linię Gdańsk Główny – Gdańsk Nowy Port, która powstała na starej podmiejskiej trasie, gdzie kursowały pociągi Pruszcz – Gdańsk Nowy Port. Linia ta zaczęła funkcjonować 4 marca 1951. W początkowych miesiącach wykorzystywane były prostowniki odzyskane z okrętów podwodnych. Zainstalowana sieć trakcyjna przygotowana była od razu do późniejszego przejścia na standardowe napięcie 3000 V.
2 stycznia 1952 uruchomiono regularne pociągi elektryczne do Sopotu, na odcinku od stacji Wrzeszcz na linii jednotorowej. 15 maja 1952 drugi tor sięgał stacji Oliwa, a 22 czerwca ruch na całej ówczesnej linii odbywał się po obu torach. Aż do 1953, ze względu na opóźnienia w dostawach brytyjskiego wyposażenia podstacji elektrycznych, odcinek ten zasilano z wykorzystaniem podstacji przeznaczonej dla gdańskich tramwajów oraz elementów z odzysku lub wypożyczonych.
